ҚАЙТАР ДУНЁ! (ҳаётий воқеа)
...davomi

ундай қилма... Ҳали умримда бунчалик йиғламагандим йигит бошим билан. Уйга қайтсам укаларим ухлаб қолган. Дадам, онам ва бувижоним эса ҳалиям уйғоқ. -Эртагаёқ Гавҳарни шифохонага ётқизишни ҳаракатини қиламиз, -дедилар онам. Ўша кундан бошлаб мен ташқи дунёдан узилиб қолдим гўёки. Ишхонадагилар ҳайрон, ҳазилкаш, қитмир Файзуллоҳ қандайдир бир кун ичида ғойиб бўлганди. Бу орада синглимни шифохонага ётқиздик. Уни операция қилишадиган бўлишди! Даҳшат эди бу!
Эндигина ўн еттига қадам қўйган қизалоқни бошига тиғ теккизишади! Бунчалар бешафқатсан ҳаёт?! Операцияга қадар муолажа олиши керак эди. Бир кун ишдан қолиб синглимни кўргани бордим...
Касалхонани ҳайбатидан одамни танаси жимирлар эди. ТТЗдаги Нейрохирургия маркази. Қўнғироқ қилиб келганимни айтдим синглимга.
-Ҳозир чиқаман,- деди. Юрак уришим тезлашди. "Қаерларга келиб қолдинг, Фариштам" дея ҳаёлимдан ўтказдим. Касалхона эшигидан синглим кўринди. Ичимдан нимадир тошиб келарди. Ёнимга келиб менга кулиб салом берди. Ўзимни тутиб туролмадим... (давоми бор)